O. Kupczak wykłada m.in. na rzymskich uczelniach Angelicum i Lateranum.

To, jak sobie wyobrażamy życie wieczne, jest istotne dla naszych teraźniejszych decyzji – zauważył o. prof. Jarosław Kupczak OP, który 20 lutego wygłosił w bazylice w Hałcnowie katechezę na temat dwóch ostatnich artykułów Credo – „Wierzę w Ciała zmartwychwstanie i żywot wieczny”. Dominikanin, teolog i wybitny znawca nauczania Jana Pawła II, zwrócił uwagę, że ma ogromne znaczenie fakt, czy ludzie przyjmują perspektywę wiecznej szczęśliwości z Bogiem, czy też, jak niektórzy dziś powtarzają, życie człowieka można zredukować jedynie do wymiaru zwierzęcego.

Zaznaczając, że rozpatrywane artykuły Składu Apostolskiego dotyczą spraw eschatologicznych, dominikanin przypomniał myśl św. Tomasza z Akwinu, dotyczącą psychologii wiary. Według Akwinaty to, co ostatnie w porządku wykonania jest pierwsze w dziedzinie intencji. „My, ludzie jesteśmy takimi stworzeniami, że działamy ze względu na cel. A więc to, jak sobie wyobrażamy życie wieczne, jest istotne dla naszych decyzji teraz” – dodał teolog, wprowadzając słuchaczy w specyfikę perspektywy chrześcijańskiej wiary w zmartwychwstanie.

Prelegent podkreślił, że chrześcijanin wierzący w życie wieczne, zderza się w dzisiejszej kulturze z „paradygmatem darwinowskim”, głoszącym, że człowiek jest tylko pomyłką ewolucji, jednym z gatunków zwierząt, które przypadkowo pojawiły się w rozwoju ewolucji. Naukowiec zwrócił uwagę na inne niebezpieczeństwo, związane z pomniejszaniem człowieka i odbieraniem mu nadziei na życie wieczne, jakim jest dziś tzw. nowy humanizm, krytykujący istotę ludzką za wywyższanie się ponad martwe rzeczy.

„Już nie tylko radykalna ekologia, której niektórzy przedstawiciele mówią, że ludzie są szkodnikami, burzącymi równowagę środowiska naturalnego. To poszło znacznie dalej” – skonstatował.

Zakonnik wskazał na treść chrześcijańskiej prawdy wiary w zmartwychwstanie i życie wieczne, która odróżnia się od innych religii i filozofii. Przypomniał, że to właśnie zmartwychwstanie Chrystusa jest fundamentem naszej wiary w zmartwychwstanie. „A my uczestniczymy w zmartwychwstaniu Chrystusa” – nadmienił.

Odnosząc się do biblijnych opisów zmartwychwstałego Chrystusa, dominikanin zwrócił uwagę na prawdziwość zmartwychwstałego ciała Jezusa, który jadł z uczniami i można Go było dotknąć.

„Dlaczego tak akcentowane jest zmartwychwstanie ciała? Dlatego, że właśnie zmartwychwstanie ciała odróżnia chrześcijańską koncepcję zmartwychwstania od wszystkich innych” – podkreślił teolog. „Ta prawda definiuje to, jak patrzymy na samych siebie, definiuje to, czym jest chrześcijańska antropologia. W odróżnieniu od różnych koncepcji dualistycznych, my uważamy, że nie ma człowieka poza ciałem. Zmartwychwstaniemy w naszych ciałach męskich i żeńskich, w tych ciałach, które stanowią wyraz naszej duszy” – dodał wykładowca, wskazując zarazem na etyczne konsekwencje takiej wizji człowieczeństwa.

O. Kupczak zwrócił uwagę na specyfikę zmartwychwstałego ciała Jezusa – chwalebnego, duchowego, niezniszczalnego, „prawdziwego, ale innego”. W tym kontekście zauważył, że do ciała Zmartwychwstałego, w stosunku do którego zawieszone są prawa fizyki, biologii i nie obowiązują reguły czasu oraz przestrzeni, przybliżają się święci. „Świętość to jest wejście na drogę zmartwychwstania już tutaj na ziemi” – zaznaczył i przytoczył przykłady świętych, którzy żyli przez wiele lat Eucharystią, mieli dar bilokacji, stygmaty.

Odwołując się do komentarza Jana Pawła II, dominikanin omówił fragment wypowiedzi Jezusa o przyszłym życiu w rozmowie z saduceuszami. Wskazał przy tym, że Jezus wyraźnie mówi, iż prokreacja, małżeństwo nie stanowią eschatologicznej przyszłości człowieka. „To jest droga ograniczona do tego porządku, do tego świata” – dodał, przywołując słowa papieża Polaka o tym, że przyszły świat oznacza ostateczne spełnienie rodzaju ludzkiego, zamknięcie ilościowe ludzi stwarzanych na obraz i podobieństwo Boże.

Jak wyjaśnił o. Kupczak, po śmierci, mając realne ciało, człowiek jednocześnie będzie równy aniołom. „W ciele uwielbionym ten doświadczony przez nas podział, napięcie między nami i naszym ciałem, się skończy. Zniknie poczucie obcości naszego ciała. W pewien sposób wrócimy na nowo do pierwotnej harmonii Adama i Ewy, gdzie ciało było wyrazem ducha, narzędziem osoby ludzkiej, a nie czymś, co odbiera nam czasami godność” – dodał, przywołując myśl Jana Pawła II. „Prawdę o tym, że jesteśmy córkami i synami Boga będziemy przeżywać w sposób pełny i realny” – wytłumaczył teolog.

Na koniec wykładowca UPJPII wyjaśnił, że niebo i piekło, jako eschatologiczne możliwości człowieka, związane są z tym, jak teraz żyjemy. „To, czy przyjmujemy wiarę, czy konsekwentnie idziemy drogą wiary, będzie miało wpływ na naszą eschatologiczną przyszłość” – zapewnił.  „Jeżeli chcemy uczestniczyć w rzeczywistości nieba, jeśli wierzymy w życie wieczne, to wpływa znacząco na to, jak żyjemy. Czasami warto stracić, czasami warto cierpieć, czasami warto podejmować niepopularne decyzje, za które nikt nas nie pochwali, ani nie ma żadnej korzyści w tej krótkiej perspektywie. My wiemy, dlaczego je podejmujemy. Podejmujemy je dla Jezusa, ze względu na życie wieczne” – konkludował i podkreślił, że chrześcijańska eschatologia jest wielką nauką o wolności. „To, jakie życie prowadzę i co ostatecznie dokona się kiedyś ze mną, jest funkcją mojej wolności” – zaznaczył.

Po katechezie wykładowca odpowiadał na pytania, zadawane przez uczestników spotkania.

Ojciec Jarosław Kupczak do Zakonu Kaznodziejskiego wstąpił w 1983 roku, a siedem lat później przyjął święcenia kapłańskie. Odbył studia w Waszyngtonie zakończone doktoratem. Wykłada teologię moralną w Filozoficzno-Teologicznym Kolegium Ojców Dominikanów w Krakowie i był jego rektorem. Jest kierownikiem Katedry Antropologii Teologicznej Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II i wykładowcą. Wykłada też na rzymskich uczelniach Angelicum i Lateranum.

W 2006 roku opublikował książkę „Dar i komunia. Teologia ciała w ujęciu Jana Pawła II”, która ukazała się też w języku angielskim w Stanach Zjednoczonych. W 2014 roku wydał rozprawę naukową „Teologiczna semantyka płci”.